Het is alweer even geleden dat ik geblogd heb. Eind mei. Het was ineens stil van binnen. Niet stilstil. Maar er was geen ruimte voor bloggen. Er gebeurde heel veel, het was een rommeltje van binnen, druk en daardoor vond ik het lastig om door de rotzooi heen naar buiten te komen. En daarnaast had ik al veel onderwerpen die in de maanden daarvoor in me leefden tot uiting gebracht in mn blogs. Het was voor mijn gevoel in een relatief korte tijd een tsnunami aan blogs. En toen:…….. stilte.

Een aantal jaren geleden was mijn eerste retraite bij Zielzicht. En daar leerde ik het woord “los houden” kennen. Er wordt vaak gezegd of je zegt het tegen je zelf, bij fijne dingen: houd dat gevoel vast, ik wil dat gevoel vasthouden. Maar dat is in contradictie met het leven. Het leven is Panta Rhei, beweging. Alles verandert. Vasthouden is futile. Leren om naar het gevoel wat je graag vast wil houden terug te keren op een andere manier, dat kan. Maar een gevoel vasthouden, dat is een ding.

En dan heb je loslaten. Hoe vaak ik het niet gehoord en gezegd heb: laat het toch los, je maakt jezelf gek. Je hebt er niks aan. Het zit je in de weg, dus LAAT       LOS         . Ehhhh, yeah, right. Hoe doe je dat ook alweer? Staat dat niet ergens in een boekje en moet je het gewoon maar ff implementeren? Hatseflats, opgelost. NOT.

Voor mij is de voorloper van zowel vasthouden als loslaten, LOS HOU DEN. Want op het moment dat je dingen los houdt, houd je het niet vast, zet je het niet vast en valt er daarom later ook niets los te laten. Tadaaaaaaaaaaaaa. 🙂

Maar hoe houd je dingen los? Door in het Nu te leven. Gedachten in de toekomst en/of verleden houden je vast. Dus het Nu is de oplossing. Maar ehhhh, hoe doe je dat ook alweer? Daar heb je toch ook boeken voor? En moet je dus gewoon ff implementeren. Net als dingen loslaten. Gewoon doen :-).

Het is eigenlijk best simpel: je hebt pijn, verdriet of een naar gevoel. Dat heb je omdat er een gedachte of gedachten aan vooraf ging(en). Laat de gedachten los, word oordeelloos in wat je ervaart aan nare dingen en je pijn verdwijnt. Het lijkt zo ingewikkeld, maar in feite is het that simple. Sec gezien. Maar zoals met alles: er is oefening voor nodig. Dedicated oefening. En daar hebben we het te druk voor. Het is een kwestie van prioriTIJD stellen.

Ik heb de laatste tijd veel te maken met vasthouden en loslaten. En ik voel dat ik nu een periode ben ingegaan waar ik dingen los wil houden. En daarin door wil zetten. Mijn acute maagvliesontsteking mid juni was een teken van boven dat ik in een rustiger vaarwater zat na 2 jaar extreem veel te verduren te hebben gehad op emotioneel vlak. Niet alleen Jeroen’s overlijden, maar ook in de liefde daarna. Dat was een periode van zowel loslaten als willen vasthouden. En alle opgebouwde stress moest er uit. Maag.

In mijn vakantie vanaf mid augustus zette zich bronchitis in, met bijholte- en voorhoofdholte ontsteking. Na 2 weken vakantie nog eens 3 weken thuis. Voor mij het volgende teken dat ik niet goed bezig was met mijn leven. Ik rookte te veel, dat wist ik. Sportte al tijden niet meer, deed te weinig aan yoga en kon nog steeds moeilijk de rust in mezelf vinden in het algemeen. Met roken ben ik per 1 oktober gestopt. Sport en yoga gaan komen. Maar 1 ding tegelijk. Om het te laten slagen.

Tegelijkertijd tijdens mijn ziekte eind augustus, kwam de definitieve breuk met Man B (zie blog “Daten na de Dood”). Na bijna 2 jaar. Fi-na-lly. Ik was opgelucht. Maar was en ben ook enorm verdrietig en boos door hoe het geeindigd is en ook wat ik allemaal heb laten gebeuren in de bijna 2 jaar. Boos op mezelf. Boos op hem. Ik weet het: zet geen zoden aan de dijk om boos te zijn. Opdracht van mijn psych om hier mee aan de slag te gaan. In de vorm van schrijven. Dat doe ik dus nu. Zolang ik boosheid heb naar hem, houd hij me nog steeds vast, in zijn macht. En houd ik hem vast. En de enige die de boosheid kan transformeren, ben ik zelf. En dus…. Mijn ziekzijn  was o.a. een start voor het opruimen van de emotionele shite die ik in de 2 jaar met hem had beleefd. En dat afscheid viel samen met mijn ziek worden, de bronchitis. Goh, wat vreemd…

Maanden eerder was er een man mijn leven binnen gewandeld, ook weer bezet. Ik en bezette mannen… Blijkbaar onbewust niet op zoek naar iemand in mijn leven die beschikbaar is en met wie ik mijn leven zou willen delen. En zoals het met Man B begonnen was, leuk en het moest vooral niet al te serieus worden, zo begon het ook met deze man. En zit ik nu weer in hetzelfde gevoel als met Man B in den beginne. Zij het dat de karakters van de mannen 180 graden verschillen en Man B nu “in het niet valt” bij wat ik ervaar bij deze man. In die zin dat deze man een gevoelsdier is en ik daar heel blij van word. Ik samen met hem huil. En samen met hem lach. En alles er tussen in. Dat had ik met Man B niet. Dat was een gemis. Anysjaak: zit ik weeer ergens in waar ik in den beginne al niet in terecht had moeten komen. Het is wat het is, en zo is het. De eeuwige uitdrukking van mijn moeder ;-).

En dan ineens ontmoet ik begin oktober zowaar een vrijgezelle man. En word voor het eerst sinds Jeroen’s overlijden verliefd op een man die ik niet ken. Een hele gewaarwording. En ook al voelt het heel fijn, ik wil het los hou den. Na ruim 19 jaar samen met Jeroen, ben ik niet toe aan het me vastleggen aan iemand. Sowieso: ik wil me never nooit meer aan iemand “vastleggen”, want ik ben en blijf van mezelf. Niemand die mij gaat vertellen wat ik wel en niet mag. Zowel in dingen ondernemen als in het hebben van gevoelens voor anderen. Ik wil openheid. En deze nieuwe man in mijn leven weet dus ook van de andere man in mijn leven. En vice versa. Het leven is zoals eerder gezegd Panta Rhei, dagelijkse beweging, dus waarom leggen wij ons de beperking op om ons “vast te leggen” met 1 partner? Er is liefde genoeg en er zijn mensen genoeg. De Universele Liefde moet stromen. Waarom denken dat “tot de dood ons scheidt” zou werken? Voor degene die geloven in “tot de dood ons scheidt”, chapeau en veel geluk. Mijn samenzijn met iemand zit in een andere vorm dan bovenstaande. Ieder zijn overtuiging en voorkeur. Gelukkig maar :-).

Ik ben behoorlijk huiverig voor dit nieuwe iets met de nieuwe man. En merk dat ik er niet in duik zoals ik dat vroeger wel zou hebben gedaan. Ik hou ook vooral open in waar het naar toe gaat. Ik wil er geen stempel op drukken wat het is wat we hebben. Het is wat het is in het Nu. Maar uiteraard poppen er ideeen en wensen op in mijn gedachten, daar ontkom ik niet aan. Maar ik hou-ze-los..

Ik had het idee dat iemand in mijn leven zeeeeker nog even op zich zou laten tot zeker mid 2015. Concept in hoofd. Maar het leven komt toch zoals het komt. En dus: ik doe mn best om het werkwoord “los hou den” dagelijks te leven. En dat is echt niet makkelijk. Maar wel leuk en boeiend. Doe je mee?