Ik zou bijna beginnen met “De statistieken liegen er niet om”. Maar dat is een open deur.

Een kind van gescheiden ouders: wat is de impact? Dat is niet te voorzien in the long run. Er is veel onderzoek naar gedaan. Zoveel factoren bepalen of de keus “goed” of “slecht” is om de stap tot scheiding te zetten. Als je elkaar niet de tent uit vecht, kan het “goed” zijn voor de kinderen om bij elkaar te blijven. Maar elkaar niet de tent uitvechten, betekent niet dat er geen spanningen zijn. En kinderen zijn de meest gevoelige wezens op aarde. Niets ontgaat ze. Voor kinderen moet er voelbare liefde zijn tussen hun ouders. Dat maakt een wereld van verschil voor hoe zij zelf in de toekomst met liefde en relaties om gaan. En hoe ze naar zichzelf kijken. Het kan ze maken of breken.

Er zijn meer dan genoeg stellen die blijven zitten in een relatie die niet werkt, maar de stap niet durven zetten. Om alle praktische consequenties. En ja, ook om de emotionele consequenties. Want uit elkaar gaan doet pijn. En brengt je in rouw. En heb je kinderen, dan is dat nog een tandje erger. Maar het hebben van kinderen gebruiken als verontschuldiging om niet voor jezelf te kiezen of als een bedekking van je angst om op jezelf te staan, mag geen reden zijn. Dan geef je je kinderen slechts afhankelijkheid en angst als zelfbeeld mee. En zoals in een eerder blog gezegd: ik heb geen kinderen, maar weet wat ik voor mezelf wil in een relatie en welk voorbeeld in aan mijn kinderen mee zou willen geven.

Is scheiden lijden? Ja, natuurlijk. Maar het kan daarnaast ook een enorme opluchting zijn. Voor zowel de ouders als voor de kinderen. En ontstaat ruimte. Lucht. En je zult als gescheiden gezin een nieuwe manier moeten vinden van functioneren. Met het geluk van je kinderen voorop gesteld. Hoe vaak ik verhalen gelezen hebben van moeders die hun kinderen gebruiken in de strijd met/tegen hun ex. Kinderen tegen ze gaan gebruiken. En een omgangsregeling dwars zitten, saboteren, de kinderen vervelende dingen over hun ex vertellen etc. Nog steeds heeft de vrouw in Nederland de meeste macht/recht als het gaat om de kinderen na de scheiding. Hoe oneerlijk. Ik ben vrouw, dus ik mag het zeggen: women can be manipulative bitches.

Ik ben achteraf gezien te lang samen geweest met Jeroen. Te lang blijven hangen, “door omstandigheden”. Daarom weet ik nu heel goed wat ik wel en niet meer wil. En ben ik vrij fel naar mensen die zichtbaar niet gelukkig zijn met/in hun relatie, maar toch blijven zitten. Omdat ze de praktische en emotionele consequenties niet aan durven gaan. En zichzelf dus achter tralies vastzetten. What a waste of life en slecht voorbeeld. Voor zowel jezelf als je kinderen.

Ik ben kind van gescheiden ouders. Voor mijn vader mijn moeder trouwde, was hij al 1 keer eerder getrouwd geweest. Iris en Damian werden geboren. En bleven bij hem achter nadat zijn vrouw er voor gekozen had weg te gaan. Nogal een stap voor een moeder.

Mijn vader ontmoette mijn moeder. Het eerste wat mijn moeder zei toen ze mijn vader zag lopen was: met die man ga ik trouwen. En zo geschiedde. Ze was begin 20 en kreeg naast mijn vader de zorg voor zijn 2 kinderen. Ga er maar aan staan op die leeftijd. Mijn 2 broers kwamen ter wereld. Maar mijn moeder wilde zooo graag nog een meisje, van zichzelf, dat ze toch nog een 3e poging waagden. 5 jaar na de geboorte van mijn jongste broer werd ik geboren. Hoera! 🙂

Ik was nog net 10 toen mijn ouders apart gingen wonen. Tot groot verdriet van mijn vader. Die heeft altijd geloofd in het huwelijk, eens getrouwd, dan voor altijd. Dat zijn eerste huwelijk op de klippen liep, vond hij daarom moeilijk te verkroppen. En daarna ook nog huwelijk 2. Mijn moeder was toch wel zijn grote liefde. De scheiding volgde pas 6 jaar later. Ze bleven het af en aan toch proberen. Zonder succes. Wel vloeide er iets moois uit de scheiding: hij ontmoette zijn andere grote liefde, met wie hij ondertussen alweer zo’n 30 jaar samen is.

Mijn ouders hebben de scheiding met 1 advocaat opgelost. Alles ging in harmonie. De kinderen stonden op nr. 1. Mijn moeder verhuisde van Laren naar Huizen. En wat vond ik het fijn om 2 huizen te hebben! En 2 ouders die van me hielden. Ze besloten dat m’n moeder meer in de buurt moest komen wonen, voor de kinderen. En dus regelde mijn vader met een 2e hypotheek op zijn huis een huis voor mijn moeder. Wat een held!

M’n moeder kwam 5 minuten van mijn vader vandaan te wonen. I-de-aal. Ik kon altijd heen en weer pendelen. Niks geen co-ouderschapsregels, ik kon gewoon zelf bepalen wanneer ik waar wilde zijn. Maar mijn stamplaats werd mijn vader. Hij was leraar op de Montessori school, ik zat daar op school en praktisch gezien was het dus handig dat ik bij hem bleef. Samen met m’n jongste broer.

Van m’n 12e t/m m’n 19e woonde ik alleen met paps, m’n jongste broer verhuiste naar m’n moeder. In die tijd hebben paps en ik een bijzondere band opgebouwd. Net 20 ging ik het huis uit. Samenwonen met Jeroen.

Ik kreeg een nieuw “gezin” toen ik 18 was. Mijn moeder kreeg een vriend die een dochter en een zoon had. Zij even oud als ik, hij 3 jaar jonger. Ik vond het een feest om weer onderdeel uit te maken van een soort van gezin. Want ja: uiteindelijk wil je als kind onderdeel uitmaken van een gezin. Mits deze uit liefde bestaat.

Ondertussen is het alweer bijna 13 jaar over tussen die vriend en mijn moeder, maar mijn “zusje” is mijn beste vriendin geworden, mijn soulmate, mijn vangnet. Ze voelt eigen en zit diep in mijn hart verankerd. En nu ik dit zo schrijf, voel ik ineens: heeej, ik heb geblogt over onvoorwaardelijke liefde, dat ik die alleen voor mijn ouders voel. Maar nee, ik voel die ook voor haar. Mijn lieve, mooie, krachtige, humorvolle, slimme, gevoelige en bijzondere zus. #enormdankbaar

Wat ik bijzonder vind, is dat alle 3 mijn broers, mijn zus en ik juist allemaal al in een lange relatie zitten. Oke, ik nu niet meer door Jeroen’s overlijden, maar je begrijpt ‘m :-). Mijn jongste broer is al zeker 15 jaar samen. Mijn middelste broer bijna 25 jaar. Ik was ruim 19 jaar samen. Damian, tsja, dat weet ik niet precies, maar dat is ook zo’n 12-13 jaar geweest tot hij overleed en Iris zat ook zo rond de 25 jaar. En dat dus terwijl onze ouders gescheiden zijn. Mooi toch?

Ben ik slechter geworden van de scheiding? Ik kan oprecht zeggen: nee. En dat heb ik te danken aan de mijn ouders. Zij hebben gestaan voor hun kinderen. Voor de onderlinge samenwerking voor het welzijn van hun kinderen. Uit heel, heel veel liefde. En daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor. Een hoop mensen die scheiden kunnen een voorbeeld aan hen nemen. #nogeenkeerenormdankbaar

Er is bijna geen activiteit, geen onderneming,
die gestart wordt met zo verschrikkelijk veel hoop en verwachtingen,
en die toch zo vaak mislukt, als de liefde

Erich Fromm, Duits-Amerikaanse filossof en psycholoog (1900-1980)