Er is bijna geen activiteit, geen onderneming,
die gestart wordt met zo verschrikkelijk veel hoop en verwachtingen en die toch zo vaak mislukt als de liefde. Dat is wat Erich Fromm, Duits-Amerikaanse filosoof en psycholoog (1900-1980) opschreef.

 Ik heb eerder geblogd over liefde. Niet met titel “Liefde”, maar wel verwerkt in blogs. Of met de titel Ik hou van jou. Maar liefde is breder dan houden van. Net als liefhebben breder is dan houden van.

Liefde is een stuwende kracht die het universum bindt, waar alles uit ontstaan is en wat de mens, bewust of onbewust, drijft. We zijn gemaakt voor de liefde, maar raken de weg nogal eens kwijt als het gaat om de betekenis van liefde. Als het om onze geliefden gaat, worden er vaak voorwaarden en eisen gesteld. Maar liefde is absolute vrijheid en daar mogen geen voorwaarden aan worden gesteld. Aardse liefde noem ik dat.

Doen we iets wat bij de ander verkeerd aankomt, dan sluiten we gauw de deur en daarmee ons hart. We laten de liefde niet meer stromen en blokkeren de universele energie. Hierdoor wordt een ontzettend mooi proces gestopt en komen er allerlei vervelende gevoelens en emoties naar boven. We geven de ander de schuld van onze pijn en verdriet. We stellen (hoge) eisen aan de liefde van een ander. Maar tegelijkertijd hebben we ook onze eigen voorwaarden aan onze liefde voor een ander. Het manipulatieve in de mens komt dan regelmatig in actie, specifiek vrouwen zijn daar goed in: jij doet mijn pijn, dan doe ik jou pijn. Hiermee wordt de deur op slot gedaan en is het leed gedaan.

Ik lag van de week op bed te voelen en na te denken over liefde. Voor wie ik diepe liefde voel. En het verschil bij diepe liefde en liefde. En waarom ik daar een verschil in voel. Toen ik aan diepe liefde dacht, overspoelde me een warme deken en werd ik soort van opgenomen door de ruimte. Vervuld. 1 met de ruimte. En daarna trok het weer weg, kwam ik weer in mn lijf. Bijzondere ervaring. En “bewijs” van iets groters in mezelf

Ook ik ervaar de aardse liefde. En ben, waar ik ook eerder over heb geblogd, “op zoek” naar de universele liefde. De allesverzengende liefde. En waar ik eerder zei dat ik niet geloof in onvoorwaardelijke liefde, behalve voor mijn ouders (en ouders voor hun kinderen), en later daar op terug kwam en zei dat ik ook onvoorwaardelijke liefde voor mijn (stief)zusje voel, daar heb ik er ondertussen nog 2 bijgejonkt :-D. Erik en Kees. Erik ken ik zo’n 13 jaar en voelt als mijn zielsmaatje. Kees ken ik ruim een jaar en is, net als ik, alleen komen te staan door het overlijden van zijn partner. Het gevoel van diepe liefde ligt overigens niet per definitie bij degenen van wie ik onvoorwaardelijk houd. En er zijn meer mensen van wie ik enorm houd, maar somehow kan ik daar nog niet de definitie “onvoorwaardelijk” aan geven. Dat komt nog wel. Ik begin heeeeeel langzaam door te krijgen hoe onvoorwaardelijke liefde “werkt”.

Liefde is licht. Licht is de afwezigheid van duisternis, zoals liefde de afwezigheid van angst en haat is. Angst voor het onbekende weerhoudt ons ervan te begrijpen dat wij tijdelijke individuen zijn op d’aard. Deze illusie van angst vertelt dat alles een begin en een einde heeft. Zolang we weten waarmee we te maken hebben, kunnen we het einde inschatten en onder controle houden. We voelen ons op ons gemak als we weten waar en wanneer iets zal gaan gebeuren.

Liefde vertelt ons iets anders, namelijk dat de enige zekerheid die wij echt hebben, is dat alles onzeker is. Als we verliefd worden, voelen we ons onzeker. We moeten ons overgeven aan iets dat we niet kennen. We kennen het begin niet en het einde niet. Uit angst voor de verkeerde uitkomst luisteren we naar de stem van het ego. Dat bepaalt het verschil tussen het houden van iemand vanuit het hoofd en met de daarbij behorende condities of het houden van iemand vanuit het hart zonder deze dualiteit.

In mijn vorige blog vertelde ik het al: ik ben verliefd. En heb sinds kort officieel verkering. En daar waar ik in mijn dagelijks leven los-hou-den betracht, hebben zich sinds de officiele verkering onzekerheden aangediend. En zie ik mezelf weer in processen terecht komen van een traditionele relatie. D.w.z.: in mijn gevoel. Ik heb een relatie, DUS…. dit, dit, dit en dit “hoort” daarbij. En dat stuk wil ik niet meer. Ik heb na het overlijden van Jeroen wel eens gedacht dat ik niet meer geschikt zou zijn voor een relatie. Als ik kijk naar hoe ik een relatie wil en wat er gebeurt met mezelf nu ik er net weer 1 heb, zie ik daar weer allemaal gevoelens tevoorschijn komen die ik niet wil hebben. Inclusief mijn manipulatieve kant. I hate that. (goh, wat een liefde voor mezelf 😉 ).

Ik wil in verbondenheid samen zijn, verantwoordelijk voor mezelf en mijn gevoelsbeleving en niet hoe ik me voel af laten hangen van hoe het met de relatie gaat. Zie hier: valkuil nummer 1 waar ik weer hard in stap. Voordat het officieel was, de verkering, waren onzekerheden niet echt aanwezig, maar sinds het voor het echhie is, tadaaa, zijn ze er. En zie ik weer spijkerhard dingen tevoorschijn komen die ik niet meer wil in mezelf en naar de ander toe. Ik heb bewust gekozen voor een open relatie, in de breedste zin van het woord, en dat heeft consequenties in mijn gevoelswereld. Die ik meer dan graag aan ga, maar wat niet de makkelijkste weg is. Open communicatie is the key, maar open communicatie kan consequenties hebben. Think about that. En ik vul in. Waarom ik wel of niet iets zeg. Zonder bij de ander een check te doen of mijn gevoel juist is. En dan loop ik weer vast in mezelf.

De afgelopen week, wanneer ik onzekerheden voelde, verdriet of weer een keer onbegrip, hoorde ik mezelf vaker de vraag stellen: wat zou Liefde doen? Liefde leven is leven voorbij het ego. En mijn ego staat nog erg in de weg. Een antwoord op wat zou Liefde doen? kan ik wel geven in de gevoelens zoals boven vermeld, maar mijn ego is kneiterhard. Die wijkt nog onvoldoende om Liefde te leven. Niet altijd, maar als ik mezelf vast voel draaien gevoelsmatig, dat is ie bijna onwrikbaar.

De fysieke vertaling van liefde is het bedrijven van liefde. Vrijen zonder liefde wordt seks genoemd. Het is de illusie van liefde dat wij denken echte liefde te vinden via seksuele uitingen.

Vrijen is de taal van ons lichaam om liefde te ervaren, te delen en te laten zien. Seks heeft niet veel met liefde maken. Het geeft geen bevrediging in de zin van liefde. Dat lichamelijke bevrediging belangrijk is, blijkt uit het feit dat niemand vlak voordat hij of zij een orgasme bereikt het bed uitstapt. We zijn iets ervaren.

Wanneer we echt de liefde bedrijven, hebben we kennelijk een hoger doel dan het ervaren van lichamelijk genot. Een samensmelting met de ander. De omgeving die verdwijnt en een andere dimensie wordt ingegaan. Ik heb deze ervaring mogen hebben. Meermalen. Met 1 en dezelfde man. Onze ogen veranderen van kleur en het lijkt alsof we recht in elkaars ziel kijken. Dat gebeurt niet elke keer. Het hangt ook af van de gemoedstoestand waarin we zitten. En hoeveel tijd we samen hebben. Maar wanneer het gebeurt, is het een kadootje.

Een seksuele ontlading is iets heel anders dan een orgasme en brengt geen echte bevrediging. Een instantmoment van opluchting, maar vaak val je daarna in een eenzaamheid. De piek is geweest en het dal dient zich aan. En als je gevoelig bent voor de craving naar dit piekgevoel, ontwikkel je gauw een verslaving. En mis je de andere dimensie. Vrijen. Extase. Andere wereld. Liefhebben in de breedste zin van het woord.

Het betekent overigens niet dat je niet ook gewoon eens hardcore sex kan hebben. Neuken wordt dat in de volksmond genoemd. Is niet verkeerd, verre van, als het maar niet schering en inslag is. It’s all about the balance. Net als alles in het leven.

Mijn zielsmaatje omschreef zijn ervaring met de universele liefde prachtig. Hij voelt zich vrij om relaties aan te gaan met andere mensen. Hij heeft geen belemmerende gedachten of morele bezwaren evenals belemmeringen in de solciale omgeving. Hij heeft, net als ik, genoeg voorbeelden gezien waardoor hij weet dat de mens niet monogaam is, maar dat wel poogt te zijn. Waarschijnlijk vanuit angst. Die voelt en snapt hij niet. Hij leeft in vrijheid en heeft in vrijheid lief. Liefde beleven is een spiritueel proces. Om te groeien, je ziel te voeden en elkaar te inspireren. Meerdere liefdes (polygamie) lijkt een tegenstelling van monogamie. Voor hem bestaat monogamie niet, waardoor hij zich ook niet kan verhouden tot het woord polygamie/polyamorie. Hij vindt dat echte oprechte en open liefde alleen kan in volledige vrijheid, openheid en eerlijkheid naar jezelf en dat je daarin durft te leven. Hij is daarin mijn leidende voorbeeld als het gaat om het hebben van een spirituele relatie (zo noem ik dat) met zijn partner en geen traditionele relatie.

Ik voel waar ik heen wil in de liefde. In de breedste zin van het woord. Heb er al zooo veel over gelezen en elke keer kom ik weer een stukje dichterbij als het gaat om liefde leven. Gelukkig zit er geen deadline aan. Maar ongeduldig ben ik wel. Een eigenschap die ik altijd al gehad heb. Zal ik mijn ongeduld maar met liefde omarmen in de wetenschap dat vertrouwen in de liefde de rode draad in mijn leven wordt?

Stop maar met duwen op  de deur van liefde.
Hij gaat alleen maar in vrijheid en van binnenuit open.

Bert van Rijnberk – http://www.zielzicht.nl