God, grant me the serenity to accept the things I cannot change,
The courage to change the things I can,
And wisdom to know the difference.

Acceptatie. We hebben er allemaal mee te maken. Maar de wijdte waarin we accepteren reikt meestal niet zo ver. Het accepteren van dat wat is. Het niet alleen accepteren van de leuke dingen, daar hebben we geen moeite mee, maar vooral het accepteren van de dingen die we niet fijn vinden. Die lastig zijn. Leren willen wat er is i.p.v. je wil op te dringen aan de realiteit. Je levensgeluk gaat niet zozeer om veranderen van wat is, maar ontspannen in wat is. Dat je je houding kunt kiezen ten opzichte van je ervaringen en je je relatie met pijn, teleurstelling en met lijden kunt ontwikkelen i.p.v. er door geleefd te worden. Leven in acceptatie gaat over meesterschap van het vinden van vrede en vertrouwen midden in pijn, verwarring of frustratie van de ervaring van het moment. En acceptatie betekent niet laissez-fair. Het draait om bewust omgaan met de uitdagingen op je pad en met je vanzelfsprekende neigingen en je geconditioneerde patronen daarin keuzes te maken en je keuze dan te accepteren. Alle denkbare bronnen hebben slechts  2 emoties: liefde of angst. Je kunt ook zeggen: vertrouwen of wantrouwen. Wat is jouw basisemotie in het leven? 

Opvoeding en onderwijs zijn er doorgaans nog altijd op gericht ons te leren hoe we onze toekomst kunnen plannen en beinvloeden. Maar het zou veel waardevoller zijn als we van jongs af aan leren om te gaan met verandering. Verandering is immers inherent aan het aardse bestaan. Controle en houvast zijn per definitie altijd tijdelijk en niets meer dan een illusie van de geest. De grootste veranderingen ontstaan als de drang om te willen beheersen wegvalt. Vertrouwen hebben dat het leven zich ontvouwt zoals dat in de planning van de ziel ligt. Hoe hard je ook je wil legt op het leven met alles wat je zou willen doen en bereiken, als het niet in overeenstemming is met je ziel, gaat jouw feestje niet door. De ziel wil groeien. En als er dus dingen in het leven zijn die jij wil, maar voor je zielsgroei niet aan de orde is, gebeurt het niet. Een overtuiging die ingebed is bij mij.

Maar hoe werkt acceptatie je in de praktijk? Door mijn opvoeding met het Lectorium Rosicrucianum, is bij mij een gevoel ingebed, een weten, dat dingen gebeuren met een reden. Daar heb ik never nooit aan getwijfeld. Toeval bestaat niet. Dat was een tegenstelling die ik met Jeroen had: hij geloofde niet in toeval. En ik hoorde mezelf (“mezelf”: wie of wat is dat eigenlijk?) ineens vandaag afvragen: als ik nou zo overtuigd ben dat alles in het leven gebeurt met een reden, waarom kan ik dan toch niet compleet in acceptatie zijn met alles wat er gebeurt en wat ik voel? Het zou toch eigenlijk logisch zijn dat ik alles wat ik mee maak met bijbehorende gevoelens, volledig omarm, omdat ik weet dat niets toeval is? Ehhh…. Tsja…. Nou…. Ehhhh…. Dat dus. Dat is niet het geval. En dat komt toch omdat mijn “ik”, het ego, nog tussen mij en acceptatie in staat. Mijn “ik” vind van alles wat er met me gebeurt en wat ik voel. Daar zit ‘m de crux.

Ik ga wel net een stapje “verder”, waarmee ik bedoel: als ik boos, verdrietig of teleurgesteld ben, doe ik aan zelfonderzoek. Realiseer ik me dat een ander iets in me triggert waardoor ik me zo voel. Maar dat gevoel is van mij, niet van de ander. Ik heb altijd geroepen: een ander is niet verantwoordelijk voor mijn gevoel. Die triggert alleen iets wat in mijn leeft en daardoor komt het tot uiting. En moet ik dat oplossen. Niet de ander.

Maar stel ik het niet te simpel? Is de ander niet medeverantwoordelijk voor mijn gevoel wanneer hij/zij dingen tegen me zegt of dingen doet die volstrekt niet kloppen of niet door de beugel kunnen? Maar ja, die beugel, dat is ook weer mijn kijk op dat het niet door de beugel kan. Een ander zou wellicht denken: hoezo? Is toch niets vreemds aan wat hij/zij doet of zegt? En dus kom ik weer bij mezelf terecht.

Als ik me afgewezen voel door iemand, moet ik dan de ander vragen om dat te fixen? Als ik teleurgesteld ben in iemand, heb ik dan verwachtigen gehad die ik niet (voldoende) uitgesproken heb en moet ik duidelijker zijn (eigenlijk zou ik uberhaupt verwachtingsloos willen zijn)? Als ik boos ben, moet de ander dan anders doen, zodat ik in de toekomst niet meer boos ben? Een conflict buiten mezelf verwijst altijd naar een conflict binnen in mezelf.

Vandaag had ik een in-my-face experience als het gaat om dit onderwerp. Boosheid overviel me als eerste, met de onderliggende gevoelens: aan de kant gezet te zijn, afgewezen te zijn, onvoldoende de moeite waard te zijn. Wat er gebeurde triggerde een oud stuk wat ik bij Jeroen heb ervaren en later bij iemand anders. Maar mijn ervaring met Jeroen heeft het gevoel op het vlak waar het om gaat ingebed in mijn systeem. En kwam vandaag tot uiting. Hoe ga ik dan hier mee om? Ik wil accepteren dat het is wat het is, maar weet niet hoe te komen tot die acceptatie. Tot het overschrijden van mijn “ik” en de gevoelens die ik ervaar te laten zijn voor wat ze zijn, zonder projectie naar de ander. Ik ben getriggerd en ik vind dus dat ik naar mezelf, mijn gevoelens moet kijken en deze moet onderzoeken: waar mis ik aandacht en liefde voor mezelf? Wat haal ik bij de ander wat ik mezelf (nog) niet geef? Het is essentieel dat ik leer kijken naar mijn innerlijke overtuigingen en mijn gevoels- en denkpatronen.

Het kan niet zo zijn dat ik altijd maar naar anderen moet wijzen, hen vertellen dat door hun toe doen ik deze gevoelens heb en hen vervolgens te vragen om het voortaan anders te doen. Dan ben en blijf ik afhankelijk van iedereen om me heen. Ik moet internaliseren. En de gevoelens: ja, die zijn toch echt van mij en niet van de ander. Betekent het dan dat ik mijn gevoelens van afwijzing, onvoldoende de moeite waard gevonden worden, aan de kant gezet te voelen en alle andere gevoelens die pijn doen niet kan uiten naar de ander? Nee, dat zeker niet. Ik wil wel in communicatie blijven. Lukt niet altijd meteen, want de gevoelens van boosheid overheersen dan, maar ik wil wel communiceren. De ander laten weten wat het met me doet. Wat de ander daarmee doet, is de verantwoordelijkheid van de ander. In welke mate iemand bereid is, inziet, dat het ook anders kan. En als het een volgende keer weer gebeurt: aan mij of ik dat kan accepteren en bij mezelf kan houden, in onderzoek ga en oplossing in mezelf zoek. Of niet. Als gevoelens blijven “wreken”, dan heb ik ook de keus om niet meer ergens in te stappen met de ander. En die keus dan volledig te omarmen en accepteren. Overgave.

In een relatie, welke vorm dan ook (vriendschap, liefde, familie), is het geven en nemen. Je probeert elkaar tegemoet te komen in je wensen en verlangens. Maar als je er volledig van uit gaat dat al je wensen gehonoreerd gaan worden, heb je een probleem. En de vraag is: hoe belangrijk is het voor je dat iemand verandert voor jou, zodat jij je beter voelt? Dan ben je nog steeds emotioneel afhankelijk van de ander….

Tathata: onvoorwaardelijk “ja” zeggen tegen dat wat is. Het zogenaamde pad van werken aan jezelf is vaak niet meer dan een lange omweg naar het nu. Sow….

Leven in de wijsheid van onzekerheid

We hopen altijd dat een ander het antwoord heeft
Dat het op een andere plek beter zal zijn
dat ooit alles duidelijk zal zijn
Maar dit is wat het is
Niemand anders heeft het antwoord
Nergens anders zal het beter zijn
En alles is er al
In het diepste van je wezen ligt het antwoord
Luister naar je hart
En weet dat het enige wat je te doen staat is: “zijn”.

Lao Tse