8 maart zou Jeroen 48 jaar geworden zijn. Het vooruitzicht van zijn verjaardagsdatum was geen steen in m’n maag, maar wel “een datum”. Ik ben altijd van data geweest. En de zwaarte die aan data kunnen hangen.

Ik ben nu bijna een jaar verder: 20 maart 2013 overleed Jeroen. En zo meteen heb ik alle dagen van het jaar 1 keer gehad. Wordt het 21 maart 2014 dan anders? Neuj. Maar de ervaring wat alle dagen met me heeft gedaan, daar gaat het om. Is een hoofddingetje.

Er wordt iets algemeens gemaakt van wanneer je speciaal meer in de rouw moet zijn dan anders. Op je trouwdag. Op de dag dat je kind(eren) geboren is(zijn). Met Kerst. Met verjaardagen. Het moment van samenwonen. De dag dat je samen je eerste huis kocht. Mensen vroegen mij niet: hoe was je kerst? Nee, er werd gezegd: was zeker moeilijk, he, met deze dagen? Niks geen open vraag. Invullen maar. Er wordt extra rouw gelegd op die dagen door de buitenwereld. Maar voel ik dat zelf ook?

De eerste datum na Jeroen’s overlijden was mijn verjaardag: 24 april. Ik zag niks spannends aan die dag. Totdat het 24 april was. En wat vond het ik het moeilijk. Had ik niet gedacht. Daarna onze trouwdag: 25 juli. Zouden we 7 jaar getrouwd zijn. Moeilijke dag? Niet moeilijk, maar weird. Onwerkelijk. Ik heb dezelfde kleren aangetrokken die ik droeg toen we trouwden. In diezelfde kleren stond ik ook bij zijn crematie. En het voelde fijn. “Ik heb me mooi gemaakt voor m’n man”, zei ik op onze trouwdag op het werk. Want Jeroen blijft mee kijken met me. Altijd. Dus kan ie nog genieten van hoe ik er uit zie. Ik ben de lulligste niet ;-).

Data zeggen niks over je gevoel. Je wordt een gevoel ingezogen door gedachten die je hebt óver die data.

24 november 2012 was de laatste keer dat ik Jeroen verteld heb, per sms, dat ik van hem hield. We zaten in stormachtig vaarwater, woonden sinds begin november niet meer samen (we waren gaan LAT-ten, lekker old-school). En de keer daarop dat ik zei dat ik van hem hield, was toen hij van zijn etage waar hij woonde naar de eerste verdieping was gedragen. Dood. Ik stond bij hem, iedereen liet me alleen met hem en ik huilde, huilde en huilde. En zei tegen hem dat ik van hem hield, bijna 4 maanden later na de laatste keer. Ik voelde het opkomen. Hoe moeilijk het ook was tussen ons op dat moment in ons leven, het nam niet weg dat ik van hem hield, al was de vorm anders geworden.

Houden-van. Het is iets universeels. En wij maken er iets aards van. Iets gekoppeld aan een persoon omdat hij of zij eigenschappen heeft waar je van houdt. Dat is geen universele liefde, dat is aardse liefde. Ik zoek de hogere liefde, de universele liefde. In mezelf voor mezelf. En in mezelf  voor anderen. Een flow van binnen naar buiten. En terug. Een zoektocht hoe dat te bewerkstelligen.

Ik had afgelopen vrijdagnacht een droom. Een bizarre droom waar vanalles gebeurde. Ik was bij mijn beste vriend, de nacht naar Jeroen’s verjaardag toe. We hadden die avond en deel van de nacht gesproken over de zoektocht naar “wie ben ik?” en de processen die daarmee samenhangen. Het begint bij liefde voor jezelf. Acceptatie van wie je bent, in al je kwetsbaarheid. In al je zelfafwijzing. In al je oordelen. In alles. Ik voel dat ik de laatste weken terecht ben gekomen in een stroomversnelling t.a.v. mijn ontwikkeling. En dat ik moet doorpakken. Dat ik de zogenaamde leegte waar ik bang voor ben om die te voelen in “moet” stappen. Hetgeen betekent dat ik me terug ga trekken uit bepaalde situaties, bepaalde dingen niet meer wil gaan doen. Keuzes moet maken. Wie ben ik zonder bepaalde dingen in mijn leven? Wat en wie kom ik dan tegen in mezelf?

De droom gaf mij een prachtig beeld van hoe het is: aan 1 kant van mijn mond braken mijn kiezen. Volledig afgebrokkeld, kapot, er onstond een enorm gat. En uit dat gat viel een groot doorzichtig, gepolijst hart op de grond. Voor mij de kern van waar ik naar zoek (terwijl het er al is): ik ben heel en volmaakt als mens (het gepolijste hart), ik ben liefde. Die liefde zit in mezelf en liet zich zien door dat doorzichtige hart uit me te laten vallen. De mond staat voor jezelf hoorbaar maken. En wat heel, heel erg in mijn aard zit is mijn verhaal delen met anderen. Ik praat, dus Ik Ben/Besta. Ik ben heel open, omdat alles wat we mee maken, anderen vaak ook mee maken. Met her en der natuurlijk nuance verschillen. Situaties en gevoelens zijn universeel. Ik ervaar ze daarom niet echt als “persoonlijk” en daarom deel ik veel en makkelijk. Maar daarmee heb ik niet geleerd wie ik ben zonder mijn verhaal te vertellen. Het idee dat ik mijn verhaal “moet” minimaliseren of zelfs helemaal niet ga vertellen, brengt me een gevoel van leegte en eenzaamheid. En een stukje benauwdheid. Letterlijk. Wie ben ik dan als ik niet meer alles deel met anderen? Veeeel minder woorden gebruik. En veel dingen wellicht niet meer vertel. Wat doet dat met me? Ik voel het als een enorme uitdaging om dat te gaan onderzoeken. Ik ga de leegte aan, die me ruimte gaat geven. Hoe dat gaat voelen weet ik nog niet, maar ik heb er zin in.

Maar eerst nog even op naar de laatste data van “de eerste keren na Jeroen’s overlijden”: 24 maart de condoleance dag en 26 maart zijn crematie dag. Ik voel dat ik daarna pas de stap wil zetten tot verstilling. Maar ik zal wel blijven bloggen. Bloggen voelt voor mij anders, dan waar ik het hierboven over heb. Omdat ik door bloggen contact maak, in stilte, alleen, met mezelf.

Harry Jekkers – Ik Hou Van Mij

Ik hou van.. mij
hoor je nooit zingen
Ik hou van mij
wordt nooit gezegd
maar ik hou van mij
ga ik toch zingen
want ik hou van mij, van mij alleen en ik meen het echt, hehehehe!

Ik hou van mij, want ik ben te vertrouwen
Ik hou van mij, van mij kan ik op aan
Ik hou van mij, op mij kan ik tenminste bouwen
Ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan!

Ik blijf bij mij, en niet voor even
Ik blijf bij mij, voor eeuwig en altijd
ben zelfs bereid mijn leven voor mezelf te geven
ik blijf bij mij, totdat de dood mij scheidt!

Ik hou van jou
zeg ik soms ook wel
Ik hou van jou, schat en ik meen het echt
maar ik hou van jou zeg ik alleen maar voor de spiegel
zo komt ik hou van jou weer bij mezelf terecht, heeey!

Ik hou van mij, van mij, van mij
en van geen ander, yeah yeah!
Want ik ben verreweg, de leukste die ik ken, jeuh
Ik hoef mezelf zonodig ook van mij niet te veranderen
ik hou van mij mezelf, gewoon zo als ik ben

Want ik hou van jou
betekent meestal:
schat, hier heb je mijn problemen, los maar op, jeuh!
ik leef in een hel en verwacht van jou de hemel (ja)
Je geeft de hel weg, dank je wel zeg,
rot lekker op

Want houden van een ander,
dat heb jij alleen maar nodig
omdat je niet genoeg kan houden van jezelf
Hou van jou joh, maak de ander overbodig,
want ware liefde, geloof me, begint áltijd
bij jezelf

want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander
maar ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht
want wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars
als ie ik hou van jou tegen een ander zegt