Ik heb in de ruim 19 jaar dat ik met Jeroen samen was nogal wat gehad aan “psychische klachten”. Eind 1995 werd ik geconfronteerd met het fenomeen Hyperventilatie. Ik dacht dat ik dood ging. Letterlijk. Ik ben een week thuis geweest.

Ik had af en toe uitbraken van hittegolven in mn lijf. En m’n hart ging op momenten vre-se-lijk tekeer. Sloeg over en ratelde maar door, in up tempo. Nou houd ik van up tempo, maar dan wel in de muziek :-).

In 1998 kwam het volgende verschijnsel: paniekaanval. Op kantoor. Ik werd niet goed. Gelukkig woonde ik tegenoven m’n werk, dus was snel thuis. Het was alsof ik buiten mezelf getreden was en een vage entiteit me had overgenomen. Ik wist niet wat me overkwam. Wát een angst.

Vanaf dat moment kwam ik in een neerwaartse spiraal terecht. Angst voor de angst. Plein- en straatvrees dienden zich aan. Maar Lot zou Lot niet zijn als ze zichzelf niet regelmatig een schop onder d’r kont zou geven, want fulltime binnen zitten: NO WAY. Met alle symptomen van dien, ging ik tóch er op uit.

Een 2^e paniekaanval is er nooit gekomen. En toch, door de angst voor de angst, heb ik hier 8 jaar mee rondgelopen. En ja, psycholoog hier, GGZ daar, ademtherapie hier, ontspanningstherapie daar. Maar zonder er al te veel baat bij te hebben. Het advies was: laat die paniekaanval maar komen, ga zitten, pak een kussen en houdt die stevig vast en ga er doorheen. HoeZO er doorheen? Ben je niet goed? Angst, angst, angst.

Ik ging aan de medicatie. An-ti-de-pre-ssi-va. Binnen 4 dagen werkte die rotzooi en wat was ik blij! Maar wat wérd mijn gevoel afgevlakt… Na ruim een jaar de pillen te hebben geslikt was het tijd om te stoppen. En na een paar maanden begin het langzaam terug te komen. Toen ben ik het in voeding gaan zoeken. Geraffineerde suikers laten staan, magnesium slikken, zink, vitamine B en al dat meer. En dat hielp. Inclusief de kilo’s die ik daardoor kwijt raakt ;-). Ik besloot toen nooit meer aan de antidepressiva te gaan.

Jeroen is altijd mijn vangnet geweest. Hij was er altijd. Hij ging relatief weinig stappen en als ie ging, dan was het drama, want ik alleen thuis en dus alle verschijnselen  van de angst voor de angst voor een paniekaanval. En dan bleef ie soms thuis. Of ik belde ‘m de kroeg uit. Alles stond in het teken van het opvangen van mij. En hij klaagde nooit. Als je van iemand zo veel houdt als ik van jou, dan doe je dat. Zonder mokken. Dat is liefde, zei hij.

Hoe fíjn zijn bescherming en opvang ook was, zo “slecht” is het voor me geweest. Ik heb niet m’n eigen boontjes leren doppen. Als hij me niet zo had opgevangen, was ik er veel eerder doorheen gekomen. Maar dat zag ik op dat moment niet. Uiteraard ben je er voor je geliefde, maar er zijn verschillen in hulp geven. Als altijd maar iemand het voor je oplost, leer je niet je eigen kracht kennen. En bepaalt de ander hoe je functioneert. Want alleen functioneer je niet. En dat was het in onze relatie: hij deed álles voor me. Ik was zijn bloemenmeisje. En haar beschermde hij.

Twee weken voor ons trouwen in juli 2006 kreeg ik op kantoor een mental breakdown. Zó veel jaren met nervositeit in je lijf rondlopen gaat een keer wreken. Het eerste wat ik riep: geef me pillen! Ik was er zó klaar mee. En zo geschiedde: weer aan de antipressiva en dit keer een soort waar m’n gevoel wél bleef alleen de pieken wat minder hoog waren  en de dalen minder diep.

Ik heb ze 5 jaar geslikt en op 5 mei 2012 was ik dan afgebouwd en wel. Ik voelde me goed. Langzaam kregen de processen in mijn lijf en geest weer zijn origine terug. En dat had gevolgen. 3 maanden later gebeurde er iets waardoor ik van het bloemenmeisje ineens vrouw werd. En dat op m’n 38^e. Het was een transformatie. Met gevolgen voor de relatie tussen Jeroen en mij. Ik wilde op m’n eigen benen staan, had nog nooit op mezelf gewoond. Wie was ik zonder Jeroen? Wat wilde ik in mijn leven? Wilde ik nog met Jeroen verder? Binnen 2 weken na De Kentering, zoals een vriend van mij dat zo mooi zei, ben ik een maand het huis uit gegaan. Ik voelde me verstikt, wilde weg, nadenken en voelen.

Na die maand zijn Jeroen en ik op vakantie gegaan 2 weken en besloten we te gaan LAT-ten. Per november 2012 woonde ik alleen. Ik ging van 18.5 jaar zoekende naar rust (ik was er ook achter gekomen dat ik HSP ben: Hoog Sensitief Persoon) ineens naar het andere uiterste: ik wilde léven! De wereld in trekken. Ik leefde op adrenaline. Daar waar ik voorheen 8-9 uur per nacht sliep, ging ik nu op 6 uur. En voelde ik me energiek.

Jeroen en ik zochten een weg met elkaar, maar die was moeizaam. En dat was door mijn toe doen. Ik wilde ruimte en weinig contact.

Januari 2013 was een maand van helemaal geen contact. Bewust, vanuit Jeroen vandaan geinitieerd. Dan wist ie waar ie aan toe was, hoefde hij niet de teleurstelling te verwerken, alweer, wanneer ik weer eens zei niet samen te willen eten. Of samen uit te willen gaan. Ik koos voor mezelf, liet hem soort van links liggen. Hij had het zó moeilijk met de situatie, het vrat hem op.

Vanaf februari zouden we elkaar weer iig in de weekenden zien. En leuke dingen gaan doen. Verandering van omgeving opzoeken. Voelen wat er nog bij ons, tussen ons leefde. En dat ging met vallen en op staan.

Anderhalve week voor zijn overlijden belde hij me. Hij wilde zijn leven omgooien. Hij zat al een tijd vast met zichzelf en wilde gaan bewegen. Hij had een overtuiging in zichzelf gekregen en wilde acteren. Actie. Zou die verandering bij hem dan tóch nog iets doen voor de doorstart van onze relatie? Maar aan de andere kant: er waren al zoveel dingen gebeurd tussen ons, gevoelens en frustratie hadden zich opgestapeld en mijn gevoel voor hem was duidelijk veranderd. Zou zijn beweging helpen om mijn gevoel weer terug te brengen van vóór De Kentering? Ik had grote twijfel. Maar ook vage hoop.

En toen overleed hij. Volop in zijn energie en overtuiging om wat van zijn leven te maken, zoals hij dat zelf zei. Ik was toen écht alleen. Althans: zonder partner.

Van de regen in de drup? Mijn conclusie was en ís een nee. Alles viel op z’n plek. Van de antidepressiva af, maanden later De Kentering, uit huis, LAT-en, ik, wie altijd op Jeroen leunde en mezelf en mijn eigen kracht niet kende, ging op mezelf  wonen. Alleen zijn, wat ik in de tijd vanaf 1998 niet durfde.  Want wie beschermde mij dan? En vervolgens overleed Jeroen. Voor mij haakte alles in elkaar: alles was gebeurd in een jaar tijd om mij voor te bereiden om op eigen benen te leren staan.

Ik heb nooit vragen als “waarom overkomt mij dit”? gehad. Omdat ik weet dat dingen in het leven gebeuren met een reden. En die reden zie je pas later. Bij Jeroen’s overlijden had ik dus ook geen waarom-vraag. Je zou net zo goed kunnen vragen ‘waarom niet?’. Waarom zou Jeroen niet overlijden en de buurman wel? Zelfde als je op de desbetreffende leeftijd bent dat je kinderen kunt krijgen, je de vraag krijgt: waarom heb je geen kinderen? Ehhhh…. Waarom heb jij wél kinderen?

Omdat ik niet geloof in toeval, weet ik dat Jeroen’s taak op aarde klaar was. Anders was hij er nog wel geweest. 1 van zijn ‘taken’ is geweest om met mij samen te zijn. Samen te groeien, lachen, huilen, ruzie te maken, gekke dingen te doen, liefde te delen, muziek te maken. En zijn laatste taak voor mij was om mij zelfstandig te maken. Mezelf te laten leren kennen. En daar ben ik hem ongelooflijk dankbaar voor. Want wat hééft hij van mij gehouden en wat hééft hij mij ruimte gegeven op het moment dat ik weg ging. Met alle pijn en verdriet die hij ervaarde.

Dat ik geen waarom-vragen heb, maakt het aanvaarden van dat was is makkelijker. Betekent uiteraard niet dat ik fluitend door het leven fiets en mijn verdriet en op momenten mijn eenzaamheid er niet zijn. Maar het geeft een stuk meer lucht om te beseffen dat toeval niet bestaat.

Hoe heftig en verdrietig het hele proces ook geweest is, inclusief zijn overlijden: het heeft een reden. En een stukje van die reden is voor mij zichtbaar. Want ik ben op eigen benen komen te staan en heb mijn eigen kracht ontdekt. Ik ben gaandeweg van half mens naar heel mens gegroeid. Een weg die nog lang niet gelopen is. Het Leven.