Uit het boek “Leven vanuit Neutraliteit” van Justus Kramer Schippers:

Anekdotisch is het interview met de Baronesse von Rothschild, aan wie gevraagd werd wat zij er nu van vond dat haar man er wel eens een buitenechtelijke relatie op nahield. Waardig als geen ander sprak ze: “Oh, dat? Ach dat speelt toch geen enkele rol; dat is maar even een hormonenexplosie, meer niet. Dat heeft niets te doen met ons huwelijk”.

“Seks kan wellicht gezien worden als het toefje slagroom op de appeltaart, maar de appeltaart wordt niet slechter als er geen slagroom op zit en niet automatisch wordt aangenomen dat beide partners van slagroom houden. En zoals de ene partner de andere niet dwingt het toefje slagroom te gebruiken, dwingt de andere de ene partner niet om zich van het gebruik van slagroom te onthouden”.

Nou, niet letterlijk daten na de dood, maar daten als weduwe-zijnde ;-). Want, ja, ook dat ging een keer komen. Maar wanneer is het daar de tijd voor? ‘Als je voelt dat je er aan toe bent”. Maar dan nog: als het zover is, weet je niet of je er aan toe bent, dat voel je dan, ter plekke. Of daarna.

2 weken na Jeroen’s overlijden zat ik met vriendinnen thuis. 1 vriendin was net 2 weken single. Ik stelde toen de vraag: ben ik nu weduwe of single? Het antwoord was toch echt unaniem: weduwe.

Na De Kentering in juli 2012, kwam er een hoop bij me los. En werd ik nieuwsgierig naar anderen. Mannen wel te verstaan. Kan natuurlijk niet als je getrouwd bent. Ja, nieuwsgierig zijn wel, maar er wat mee doen niet. Dat is en blijft een taboe in onze cultuur. We zitten nog in de kerkelijke sfeer: man en vrouw (ja, dat toch wel het liefst) trouwen, krijgen kinderen als ze dat willen en het hen gegund is en blijven hun hele leven in trouw samen.

Wellicht tegen het zere been van velen, maar dat is anno 1950. Misschien kort door de bocht. Ook in mijn tijd met Jeroen heb ik dat vaak geroepen. Hoe kan het toch dat je voor de rest van je leven kiest voor 1 persoon, terwijl er zoooo veel liefde en moois te beleven is met anderen? Ook vandaag de dag voel ik dat nog zo. Er zijn boeken vol over geschreven. De liefde tussen 2 mensen. 99% van de relaties zijn traditioneel. 1% is spiritueel. Dat wil zeggen: volledige verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en alles wat je voelt en je relatie niet als levensdoel beschouwen, maar als middel om die zelfverantwoordelijkheid te ontwikkelen. Vanwege je liefde voor elkaar kun je bij elkaar ook de diepste knoppen indrukken van pijnlijke, angstige en afhankelijke gevoelens. Zodra je niet de ander daarvoor verantwoordelijk stelt, maar zelf die gevoelens leert te voelen en te omhelzen met een oordeelvrij gewaarzijn, ontwikkel je een steeds sterker gevoel van eigenwaarde en autonomie. Deze eigenwaarde is niet afhankelijk van de erkenning en liefde van anderen, ze is je natuurlijke erfgoed, je inherente natuurlijke staat van zijn. Het is het elkaar ontslaan van alle verplichtingen die uit het traditionele relatiedenken voortvloeien. Je hoeft je partner niet meer te veranderen naar jouw ideaal beeld of machteloos te berusten in diens hardnekkige gebreken. We hebben als mens nog een lange weg te gaan….

Terug naar mijn nieuwsgierigheid. Ik ben 18.5 jaar zo trouw als een hond geweest. Ik kéék amper naar andere mannen, laat staan aanraken. En toch gebeurde het na De Kentering: ik wilde een andere man ervaren. IK, die zo trouw was als wat, wilde dat. Door wat er bij me leefde op dat moment (niet alleen dat stuk), snapte ik het wel, maar om het in de praktijk te brengen terwijl getrouwd…. Dat was een ander verhaal. En tóch heb ik er voor gekozen om dat te doen.

Man A kende ik al een jaar of 5. En toonde interesse. Hij had een relatie. Onze affaire (dat heeft deze naam als je een relatie hebt / getrouwd bent, jawel) duurde een half jaar. Zijn vriendin kan er achter. En belde mij. Ik was de boosdoener. Uiteraard. Want ik ben verantwoordelijk voor het feit dat haar man zijn lul achterna liep. Ehhhh….?

Een paar maanden na de start van die affaire, ontmoette ik Man B. Getrouwd, 1 kind. Slecht huwelijk. We vonden elkaar in onze relatieshit. Het mondde uit in explosies tijdens ons samenzijn. Dat had ik met niemand ooit ervaren. Na het meer dan leuk met elkaar hebben, overleed Jeroen en verklaarde Man B zijn liefde aan mij. Een dag na de crematie. Yep…. Heule slechte timing. Ik kwam in de rouw en verliefdheid tegelijk. Geen goeie combinatie, alhoewel het me ergens ook geholpen heeft om de moeilijkheid van het verlies van Jeroen het hoofd te bieden. Er was mogelijk een toekomst samen. We matchten goed. Dacht ik toen. Ik heb mezelf regelmatig afgevraagd of ik niet in een sprookje geloofde, of dat ik mezelf voor de gek hield in mijn liefde voor hem. De 1e vraag kan ik nu met ja beantwoorden. De 2e vraag kan ik met nee beantwoorden.

Man B heeft tot 3 keer toe “besloten” om weg te gaan bij zijn vrouw. Ik vond dat ie dat vooral voor zichzelf moest doen, voor zijn eigen groei, want zwáár gevangen in een traditioneel huwelijk, met weinig speelruimte voor wie ik zie dat hij is, en vooral kan worden als hij bij zijn vrouw weg zou gaan. Hij moest niet specifiek weg gaan om met mij verder te gaan, dat stond op de 2^e plek. Zijn laatste besluit was van midden december jl. Zijn vrouw was toen overigens zwanger van nr 2, tijdens hun relatiecrisis er niet aangedacht om toch maar wat veiligheid in te bouwen. Hoe verzin je het?

Ook bij Man B kwam zijn vrouw er achter. En ook haar aan de telefoon gehad. Meerdere malen. Ander kaliber vrouw dan bij Man A. Ik werd verrot gescholden. Ook hier was ík verantwoordelijk voor het feit dat Man B…. Je snapt ‘m. Dus kwam er een punt. Die weer een komma werd. En een punt. Een komma. Ik geloof dat er totaal wel 6 punten zijn gezet. En evenzoveel komma’s. Het lukte niet om los te komen van elkaar.

En ergens mid februari jl toch de keus voor zijn gezin. In het kader van “het instituut huwelijk, ik moet er wat van maken”. Anno 1950 zeg ik dan. Nobel. Mijn zicht op hoe ik hem ken, zegt nog steeds: angst om te leren vliegen en te kijken waar hij landt. Of op z’n bek gaat. Hij wil de controle houden, precies weten wat hem te wachten staat. En dat gaat niet. Dus houdt hij vast aan wat hij heeft, ook al heeft hij zichzelf in al die jaren verloren en heeft hij zich gedissocieerd van allerlei eigenschappen van hemzelf, omdat zijn vrouw daar niet mee kan om gaan. Als half mens leven, dat is zijn keus. Ik kan een boek schrijven over de afgelopen anderhalf jaar met Man B en wellicht ga ik dat nog eens doen.

Ben ik boos op Man B? Ja en nee. Ja, omdat het emotioneel zo lang heeft geduurd tussen ons en hij maar bleef schipperen. Maar ja: was ik daar zelf niet bij? Nee, omdat ik weet dat iedereen zijn eigen pas loopt in het leven. Maar ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat hij deze keus heeft gemaakt. Een soort van genoegen nemen met…. for the sake of the kids en het “instituut huwelijk”. Ik heb geen kinderen, sluit het niet uit dat die nog gaan komen, maar ik weet wel wat ik van een relatie wil, ongeacht of er kinderen zijn of niet. Ik wil geen man die bij me blijft omdat ie “de vader van m’n kinderen is, hij lief en zorgzaam is”. Nee, ik wil dat hij van mijn HOUDT. Als geliefde en mens. Niet alleen als mens. 100% voor MIJ gaat. En niet in zijn hart bij een andere vrouw is en niet bij mij. Kies er dan voor om weg te gaan. Zoveel vind ik mezelf wel waard. Ik had mezelf al die waarde moeten geven, nadat nadat hij na de eerste keer “besloten” had weg te gaan bij zijn vrouw, maar dat niet deed. Toen de stekker er al uit moeten trekken. Is het afgelopen met Man B? Door zijn definitieve keus Ja t.a.v. een toekomst samen. Maar verder is het een Nee. Dat komt nog. Maar emotioneel heb ik mezelf 95% terug getrokken. Ook door dingen die ik ben gaan inzien. Door alles wat er gebeurd is.

Jeroen en ik gingen per januari 2013 “vrij”. Dat besluit had uiteraard vele gesprekken nodig.  Het eerste weekend van januari ging ie stappen. Hij belde me die zondag, vlak voordat ik zijn auto naar hem terug bracht. Hij was wezen stappen en had met een meisje van 24 gezoend. “Vre-se-lijk lekker gezoend”. Wat was ik blij voor hem! Ik gunde het hem zo om eens iemand anders te ervaren dan ik. Hij was in een soort van extase. Briljant. Eind januari had ie een date met een collega. Zij kende onze situatie. Ik had die avond een etentje met vriendinnen thuis. Hij kwam de auto brengen, want die had ik dat weekend nodig. Hij ging met de trein. Hij zou bij haar blijven slapen. En had verwachtingen :-). Vlak nadat hij weg ging bij mij thuis, vroeg 1 van mijn vriendinnen: shit, heeft ie wel gedacht aan condooms? Waarop ik verschrikt keek en hem smste: heb je wel condooms gekocht? Niks gehoord. Tot de volgende ochtend. Hij smste me: kan ik je bellen? Ja, schatje, je kunt me bellen. En hij uitte zijn teleurstelling. Op de dansvloer was ie aan de zoen geraakt met desbetreffende date en…. het zoenen matchte niet. Niet matchen met zoenen, dan houdt de rest ook op. Dat wist ik ook van hem. Hij was bij een vriendin van hem (en van zijn date), vlakbij, gaan slapen, want had al te veel gedronken. Heb hem gezegd dat ie die maandag wel een gesprek met desbetreffende date moest hebben, omdat zij teleurgesteld was. Dat was ie ook van plan en heeft ie ook gedaan. Ze was ook op Jeroen’s condoleance. Leuk om te zien met wie hij die avond was en de nacht had willen spenderen. Ik vind het echt jammer dat het niet door gegaan is, want ook dat had ik hem zo gegund. Ervaring met iemand anders na 19 jaar met mij. Het pakje condooms vond ik na zijn overlijden :-).

Man A en B waren geen dates ;-). Dat waren “affaires”. Zoektocht naar een stuk van mezelf. Afgelopen oktober begon mijn dating verhaal. In het weekend dat ik het herdenkingsfeest gaf voor Jeroen, precies en half jaar na zijn overlijden (20 september). Dat was een vrijdagavond. Wat een KUT weekend had ik. Expres geen afspraken gepland dat weekend, wilde ruimte voor mezelf hebben. Maar wat vóelde ik me shite. Alleen. Verdrietig. En dus besloot ik, lekker logisch in zo’n situatie, mezelf in te schrijven op een chat-site. Die zondagavond. En dat heb ik geweten. Ik stond er nog niet op of tig berichten. En de meest oneerbare voorstellen. Terwijl mijn “ik stel mij voor-verhaal” daar écht geen aanleiding tot gaf. Verre van. Nou kan ik met oneerbare voorstellen goed om gaan als ik je leer kennen gaandeweg, maar dat soort bagger van iemand die ik nog niet ken, nee, dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. En ik ben ook nog zo’n muts die vindt dat ze op ieder bericht moet reageren, want dat is “fatsoenlijk”. Ik was niet goed wijs.

Ik had een klik met een rechercheur uit Zoetermeer. Tenminste hij zéi dat hij rechercheur was. Of ie dat ook daadwerkelijk is, weet ik natuurlijk niet. Op het moment dat ik 8 berichten op een dag kreeg (zonder zelf tussendoor te hebben gereageerd) en bepaalde opmerkingen las die me een naar gevoel gaven, heb ik het gekapt. Geluisterd naar dat gevoel en niet meer op hem ingegaan. Ik ben mid december van de chat-site afgegaan. Wat een RUST!

Anyway. Man C diende zich aan, die was ook nog via de chat-site. Een week lang veel gemaild en op papier een meer dan goeie klik. Een dag voordat ik op vakantie ging in oktober onze eerste date. Het klikte. En ik werd na een uur op het terras tijdens lunch al gezoend. Say what? De date duurde 9 uur. Nog 2 dates gehad en toen kwam er irritatie van zijn kant en ben ik voor “date 4” naar hem toe gegaan om dingen te bespreken. We hadden een soort van FWB constructie bedacht, maar het aansluitende weekend waren we alleen maar geirriteerd naar elkaars woorden per mail dat we besloten dat maar niet te gaan doen. En sloten een week later onze datingervaring prettig af ;-).

Man D diende zich aan. Midden november. Ontmoetten elkaar tijdens een disco feest. Lekker old school. Lekker klef geweest op de dansvloer, ons geen reet aantrekkende van iedereen die om ons heen aan het feesten was. Nummers uitgewisseld en een week later onze eerste date. Gaande ons gesprek werd me duidelijk dat het ‘m niet ging worden. De eigenschappen die Jeroen had en die voor mij, achteraf, niet goed geweest waren voor mijn groei, zag ik terug in Man D. Ik kreeg jeuk. Vertelde hem dat ook. We hadden een gezellige avond, maar dacht niet aan een vervolg. Toch kwam er vervolg. En werden we FWB. Hadden regelmatig contact per app en zagen elkaar elke 2-3 weken. Nog nooit met ZO een lekker lijf het bed gedeeld ;-). Ik glimlach nu terwijl ik dit typ. Man D is nog steeds in mijn leven. Ik kan hem altijd bellen. Hij komt naar me toe als ik me bagger voel. Heel bijzonder dat onze vriendschap in zo’n korte tijd zo is geworden. De vrouw die hem krijgt, mag echt in haar handjes knijpen. Hij is ondertussen Zijn Ware aan het zoeken. Maar heeft geen haast. Daten doet hij exclusief. Dus als het wat zou kunnen worden, dan zijn wij FWB-af. En als blijkt dat het ‘m niet geworden is, dan zijn we weer FWB. Het werkt prima zo.

En toen kwam Man E. Tegen gekomen met uitgaan. Wat ik nauwelijk doe… 26 jaar jong. Naast student ook eigen bedrijf. Dus verantwoordelijk. Keek goed uit z’n ogen en had iets sensueels en charmants. En lekker recalcitrant. Buiten de lijntjes willen kleuren. Het leven aangaan. Zeer aantrekkelijke eigenschappen. Hij wilde me nog een keer zien. En zo geschiedde. 3 dates gehad. Na date 3, donderdag jl, kreeg ik een bericht dat ie vond dat het hem “te snel ging”. Heb ik dan tóch het cliché mee gemaakt, voor het eerst in mijn leven: sex hebben en het direct daarna af laten weten? Hij was de avond erop met zijn ex in bed belandt. Nou vind ik dat geen probleem, maar laat me niet hangen terwijl we afgelopen zaterdagochtend een ontbijt date hadden staan en hij niet meer op de app was gekomen na mijn 2 laatste apps. Ik voelde het aan komen. Zaterdagochtend dus een app over de nacht met zijn ex en dat ie niet meer kwam. Heb daar op gereageerd en stelde hem een vraag. En hoorde niks meer. Gisteren nog steeds niks gehoord, dus toch maar geappt met vraag of het klaar was voor hem omdat ie niet reageerde. Kreeg bericht terug. Dat ie zich schaamde en dat ie in verwarring was en onwetend in hoe hij dit zou oplossen, ontwijkend gedrag vertoonde (niet terug appen). En dat ie het met zijn ex nog een kans wil geven. Heb hem succes gewenst :-).

En zo eindigde mijn gedate. Heb gemerkt dat mannen een verstoring geven in mijn leven. Dat ligt aan mij, niet aan de mannen zelf. Ik heb het 1 en ander waarmee ik met mezelf aan de slag wil en moet op dat vlak, dat weet ik al enige tijd, dus lang leve mijn psych als ondersteuning :-). Ik moet best wel wat dingen ontwarren. Mijn autonomie krijgen, vooral op emotioneel afhankelijkheids-gebied. Zoals veel vrouwen.

Iedereen die dit verhaal leest, zal er het zijne of hare van vinden. Wat ik heb gedaan tijdens het laatste stuk van Jeroen’s leven, is verre van netjes. Ik heb hem bedrogen. En ik zal het op die manier niet nog een keer doen. Als ik uberhaupt al in een traditionele relatie stap van 1 op 1. Ook daar ligt een zoektocht. Ik heb een brief in Jeroen’s kist mee gegeven met de vraag of hij kon begrijpen waarom ik gedaan had wat ik gedaan had. En of hij me kon vergeven. Via een sessie met een medium kreeg ik zijn antwoord. Wat fijn was en waar ik wat mee kon.

Ik ben niet bezig met een zoektocht naar De Ware. Maar alleen blijven zal ik zeker niet. Daarvoor ben ik niet gemaakt en vind ik mezelf veel te leuk :-). Ik heb een hoop te geven. Maar het komt wanneer het komt. En zo ga ik verder 2014 in. Mezelf onderzoekende. En als er een man komt, dan komt ie. Zo niet, dan heb ik des te meer tijd voor het realiseren van mij autonomie op emotioneel afhankelijkheids-gebied. Ik zeg proost op De Liefde in al zijn facetten!